کد مطلب:173358 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
نماز ظهر عاشورا
راوی گوید:
وقت نماز ظهر رسید. زهیر بن قین و سعید بن عبدالله پیش روی امام حسین علیه السلام ایستادند و امام علیه السلام با جمعی از یاران باقیمانده ی خود، نماز خوف را خواندند.
در این موقع تیری از سوی دشمن، به سوی امام حسین علیه السلام آمد.
سعید بن عبدالله پیش رفت و در مقابل آن حضرت ایستاد و تیرها را به تن خود خرید تا آن كه از پا درآمد و به زمین افتاد. آن عاشق باوفا قبل از شهادتش گفت:
اللهم العنهم لعن عاد و ثمود، اللهم ابلغ نبیك عنی السلام و ابلغه ما لقیت من الم الجراح، فانی اردت ثوابك فی نصر ذریة نبیك؛ خداوندا! این جماعت را مانند قوم عاد و ثمود لعنت نما و سلام مرا به پیغمبر برسان و او را از زخم هایی كه بر بدن من وارد شده است مطلع كن، زیرا مقصود من از یاری ذریه ی پیغمبر تو، اجر و ثواب تو بود.
راوی گوید:
اصحاب امام حسین علیه السلام یكی پس از دیگری به میدان می رفتند. در این كار،از یكدیگر گوی سبقت می ربودند تا آن جا كه شاعر درباره ی آنان چنین سروده است:
اصحاب حسین علیه السلام كسانی بودند كه وقتی برای رفع گرفتاری خوانده می شدند در حالتی كه عده ای از دشمنان نیزه دار بودند و دسته ی دیگر آن ها مسلحانه پشت به پشت یكدیگر داده و اجتماع كرده بودند، دل های شجاع خویش را روی زره می پوشیدند و خود را در دهان مرگ می افكندند. [1] .
وقت نماز ظهر رسید. زهیر بن قین و سعید بن عبدالله پیش روی امام حسین علیه السلام ایستادند و امام علیه السلام با جمعی از یاران باقیمانده ی خود، نماز خوف را خواندند.
در این موقع تیری از سوی دشمن، به سوی امام حسین علیه السلام آمد.
سعید بن عبدالله پیش رفت و در مقابل آن حضرت ایستاد و تیرها را به تن خود خرید تا آن كه از پا درآمد و به زمین افتاد. آن عاشق باوفا قبل از شهادتش گفت:
اللهم العنهم لعن عاد و ثمود، اللهم ابلغ نبیك عنی السلام و ابلغه ما لقیت من الم الجراح، فانی اردت ثوابك فی نصر ذریة نبیك؛ خداوندا! این جماعت را مانند قوم عاد و ثمود لعنت نما و سلام مرا به پیغمبر برسان و او را از زخم هایی كه بر بدن من وارد شده است مطلع كن، زیرا مقصود من از یاری ذریه ی پیغمبر تو، اجر و ثواب تو بود.
راوی گوید:
اصحاب امام حسین علیه السلام یكی پس از دیگری به میدان می رفتند. در این كار،از یكدیگر گوی سبقت می ربودند تا آن جا كه شاعر درباره ی آنان چنین سروده است:
اصحاب حسین علیه السلام كسانی بودند كه وقتی برای رفع گرفتاری خوانده می شدند در حالتی كه عده ای از دشمنان نیزه دار بودند و دسته ی دیگر آن ها مسلحانه پشت به پشت یكدیگر داده و اجتماع كرده بودند، دل های شجاع خویش را روی زره می پوشیدند و خود را در دهان مرگ می افكندند. [1] .
[1]
قوم اذا نودوا لدفع ملمة
والخيل بين مدعس و مكردس
لبسوا القلوب علي الدروع فاقبلوا
يتهافتون الي ذهاب الانفس.